Door Cara Anthony
Toen April Roby-Bell op de middelbare school lid werd van de Gangster Disciples, behandelde de straatbende haar als familie toen ze zich door haar eigen familie in de steek gelaten voelde. Ze was op zoek naar liefde, acceptatie en stabiliteit.
" Ze trainden ons als kleine kinderen. Hoe je je 'hood' moet bezitten, je straat: 'Dit is mijn territorium,'" zei Roby-Bell.
De ervaring leerde haar ook harde lessen over leven en dood op jonge leeftijd. Minstens de helft van de vrienden waarmee ze opgroeide zijn nu dood. "Soms werd het moeilijk omdat je gewoon moe wordt van het vechten," zei ze. "Ik had waarschijnlijk al lang dood moeten zijn. "
Op haar 42ste verdedigt Roby-Bell geen gebied meer voor een bende. In plaats daarvan komt ze op voor de gezinnen in de zuidelijke Illinois gemeenschappen van East St. Louis en het naburige Washington Park die willen dat hun kinderen buiten kunnen gaan spelen zonder voor hun leven te hoeven vrezen. Als overlevende van het geweld dient Roby-Bell als een bron van kracht voor anderen. Mensen die getraumatiseerd zijn door wapengeweld bellen haar voor advies. Ze heeft begrafenissen voor slachtoffers gepland. En jarenlang heeft ze begrafenissen van vreemden en vrienden geleid. Ze slaapt met haar telefoon aan haar zijde, zodat ze geen noodkreet mist.
Vlakbij draagt Larita Rice-Barnes, 47, ook een telefoon bij zich die dient als levenslijn voor rouwende families. En Terra Jenkins, 50, ontvangt soortgelijke oproepen. Ze controleert haar telefoon de hele dag door en beantwoordt berichten van plaatselijke bewoners en naburige begrafenisondernemingen.
Als jonge vrouwen waren ze alledrie lid van straatbendes in East St. Louis en de omliggende gemeenschappen. Tegenwoordig werkt Roby-Bell voor een schooldistrict als mentor van middelbare scholieren. Jenkins is een outreach-leider voor een lokale kliniek, en Rice-Barnes is een gepubliceerde auteur die talloze uren besteedt aan vrijwilligerswerk en het runnen van twee non-profitorganisaties.
Toch herinneren hun oorlogslittekens en vervaagde tatoeages aan hun verleden. Door hun ervaringen aan het front vertrouwen sommige mensen hen meer dan de politie. De vrouwen vullen de leemtes op voor een gemeenschap die vecht tegen economische ongelijkheid, dakloosheid, gezondheidsverschillen en wapengeweld.
" In East St. Louis, zit je in de dood", zei Jenkins. "Negen van de tien keer, de positie waarin ik zit, ben ik betrokken bij een heleboel doden omdat ik in het lijkenhuis ben. "
Jenkins, die "T-baby Ooh-Wee" heet, zei dat ze struikelde over het werk om mensen te helpen. Eind jaren 80, als tiener, werd ze lid van de Gangster Disciples, beter bekend als GD. "Na verloop van tijd werd ze een leider in de organisatie, een koningin die de lakens uitdeelde.
Ze veranderde de kelder van haar grootmoeder in het naburige Washington Park in een kapperszaak. Haar zaak werd een therapeutische ruimte voor klanten die Jenkins in vertrouwen namen terwijl ze hun haar knipte.
" Net als in de schoonheidssalon willen de jongens praten," zei Jenkins. "Ze konden niet praten met hun homeboys, dus toen ze in mijn stoel zaten begonnen ze te praten met T-baby. Ze begonnen te praten over hun problemen. Ik bedoel de grote gangsters, ze huilden. Ze vertellen me alles. "
Na verloop van tijd werd ze een vertrouwde vriendin en activiste op wie velen in de stad een beroep konden doen in tijden van nood. Hoewel ze nog steeds wordt beschouwd als een "OG", of oorspronkelijke gangster, zei ze dat ergens onderweg het bendeleven dat ze kende veranderde. Rivaliserende bendes begonnen minder te praten en meer te schieten.
" Deze kinderen doen alsof hun handen niet werken," zei Jenkins. "En ze hebben nog nooit in hun leven gevochten. "
In plaats daarvan gebruiken ze wapens, voegde ze eraan toe. "Dan vraag je hen: Waarom zijn jullie boos? En ze weten niet eens waarvoor ze ruzie maken. Het kan geen geld zijn want de laatste tijd wordt er niemand meer beroofd. Veel van deze kinderen hebben het geld nog in hun zak, hun juwelen," zei ze. "Het staat op Facebook. "
Jenkins geeft zichzelf en haar generatie de schuld. "We hebben de bal laten vallen," zei ze. Nu probeert ze de stukken op te rapen.
Elk geval is anders, zei Jenkins, maar de meeste rouwende families hebben behoefte aan empathie, geld voor de begrafenis en praktische hulp, zoals een knipbeurt voor hun overleden dierbare of een ruimte om een herdenkingsdienst te houden. Jenkins zegt dat ze introvert is, maar dat ze in actie komt als ze merkt dat er behoefte is in de gemeenschap. Ze verzamelt kleding, voedsel en eerste levensbehoeften. Ze gaat met de families om nadat de begrafenis voorbij is - wanneer de families alleen zijn om het verdriet te verwerken.
Voor Roby-Bell veranderde haar leven in 2009. Toen werd haar nicht Keyatia Gibson neergeschoten voor een slijterij in de stad.
" Het duurde even voordat ze haar kwamen bedekken," zei Roby-Bell. Ze voegde eraan toe dat de twee jonge kinderen van haar nicht over haar lichaam stonden. "En zij zagen dat. En ik zag de pijn. "
Als moeder van drie kinderen besloot Roby-Bell haar leven te veranderen. Ze begon naar de kerk te gaan en richtte zich op het helpen van mensen in nood. Twee jaar geleden opende Roby-Bell het Restoration Outreach Center, een kerk in Washington Park, waar ze vaak haar verhaal deelt.
Als lid van een bende "heb ik gejaagd," zei Roby-Bell. "Maar ik overleefde het ergste seizoen van mijn leven. En ik overleefde niet alleen voor mezelf. Ik overleefde voor mijn drie dochters. "
In haar kerk bidt ze vaak voor de jongste leden van haar gemeente. "We bidden altijd voor hen. We bidden voor hun veiligheid, voor hun levensduur," zei Roby-Bell. "Ik werk in de scholen, dus ik bid altijd voor hun toekomst. "
Maar religie kan niet altijd hun redding zijn. Wanneer een kind in het kruisvuur terechtkomt, zegt Rice-Barnes, kiest ze haar woorden zorgvuldig wanneer ze de rouwende familie ontmoet. Ze vertelt de ouders niet dat hun overleden kind in een engel is veranderd. Dat soort retoriek staat niet in haar draaiboek.
" Mensen hebben de bediening van aanwezigheid nodig," zei Rice-Barnes. "In de meeste gevallen hebben ze het niet nodig dat je iets zegt. Ze moeten gewoon weten dat je er bent. "
Eerder dit jaar sloeg Rice-Barnes haar armen om de familie van de 3-jarige Joseph Michael Lowe, die werd gedood door geweervuur terwijl hij in een auto zat met zijn oudere broer. Maar terwijl ze omgaat met de pijn van elk gezin, moet ze ook worstelen met haar eigen pijnlijke verleden.
Tijdens de puberjaren van Rice-Barnes had ze vrienden die Gangster Disciples waren, maar ze bracht de meeste tijd door met een rivaliserende bende, de Vice Lords. Ze verloor twee goede vrienden door wapengeweld en had haar eigen bijna-ongelukken. Ze vreesde voor haar leven toen een man een pistool tegen haar hoofd hield. En een paar jaar later belandde ze plat op de grond in een veld nadat iemand in een nabijgelegen auto begon te schieten.
" Tijdens het rennen viel ik," zei Rice-Barnes. "Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wist niet of er iemand over me heen stond. "
Ze liep weg die dag, maar draagt de herinnering als ze helpt degenen die verlies ervaren. "Ik ben nog steeds bezig met de verwoesting van wat er gebeurd is," zei Rice-Barnes. "In recentere jaren, vind ik mezelf die verhalen vertellen, maar ze waren gewoon verpakt en onderdrukt. "
Rice-Barnes organiseert bijeenkomsten in East St. Louis om slachtoffers van wapengeweld, overlevenden en hun families te herdenken. Haar non-profit Metro East Organizing Coalition brengt inwoners samen voor gesprekken over oplossingen. Tientallen mensen kwamen naar een evenement in juni waar Rice-Barnes de stadsleiders herinnerde aan de noodzaak van beleidswijzigingen en programma's die mogelijk levens kunnen redden.
Rice-Barnes' non-profit werkt samen met andere misdaadbestrijdingsorganisaties om gegevens te analyseren, dus ze gelooft dat haar inspanningen hebben geholpen de misdaad in de afgelopen 18 maanden te verminderen. Toch weet ze dat de stad nog een lange weg te gaan heeft. Toch is het idee om deze stad op te geven geen optie voor Rice-Barnes - of voor Jenkins en Roby-Bell. Het trio gelooft dat hun gemeenschap weer zal bloeien, dus richten ze zich op de toekomst.
"Het maakt niet uit hoe je begint, maar wel hoe je eindigt," zei Roby-Bell.
KHN (Kaiser Health News) is een nationale nieuwskamer die diepgaande journalistiek produceert over gezondheidskwesties. Samen met Policy Analysis and Polling is KHN een van de drie grote operationele programma's van KFF (Kaiser Family Foundation). KFF is een non-profit organisatie die informatie over gezondheidskwesties verstrekt aan de natie.
Abonneer u op de gratis Morning Briefing van KHN.
